on też lubi mój ogród ;)

Przeglądając fotki trafiłam na kolejnego zwierzaczka, który zagościł chyba na dobre w moim ogrodzie. Jeszcze latem, co wieczór zaczynał się hałas w ogrodzie, na który natychmiast reagował Bobek czyli mój pies Morris. Bobek był wielce zainteresowany takim stworem, co to uszka polizać nie można, nosem dotknąć też nie... ani to swój ani obcy... dziwny stwór ;) Co noc po ostatnim wypuszczeniu psa na siusiu, trzeba było iść po niego i przynosić, bo straciłby głos od szczekania a przy okazji ludzi pobudził. Pamiętam,że w minionych latach też mieliśmy takich gości w ogrodzie, ale raczej przypadkowych, a ten chyba zamieszkał u nas na stałe:))) Musiał czuć się dobrze w ogrodzie, żywił się odpadkami wynoszonymi na kompost (widziałam) i wszystkim co znalazł wśród liści. Nawet ładny pysio, prawda?

zdjęcia były zrobione w październiku, nie pamiętam od kiedy ucichło wieczorami... jeżyk poszedł spać.....

leśne kotki

 O tym, że wśród dwunożnych jest wiele wrednoty chyba nikomu nie trzeba wspominać...
Jakiś czas temu wracając do domu miałam przymusowy postój niedaleko przystanku w lesie.
Już podjeżdżając, przez okno nie mogłam uwierzyć w to co widzę... na przystanku, wieczorem, w deszczu, na betonie porzucono 2 maleńkie koteczki!!!! Pierwsza myśl- znowu trafia na mnie. Kotki tak piszczały, że było je słychać jeszcze będąc w aucie. Mokre, zmarznięte, skrzywdzone przez jakiegoś drania ale gdy tylko zobaczyły, że ktoś wysiada, biegły co sił na maleńkich łapkach, próbując wspinać się na człowieka. Nie ma sensu pisać- i cóż było robić? bo to oczywiste, temperatura spadała już w okolice zera, one mokre, głodne, w lesie...
wsadziłam pod kurtkę i do wozu:)
Jejkuuu jak one mruczały, wystarczyło lekko dotknąć. Jakie zwierzęta są niesamowite. Jak potrafią ufać.
Przywiozłam je do domu, zamykając w jadalni przed moją futrzasto-hrabioską rodzinką, która kolejnych ogonów do dzielenia się miłością nie toleruje.
 Kocurki, bo to dwaj chłopcy byli, jadły i piły bardzo nieporadnie, jak to maluchy- wchodząc w jedzenie, ale głodne były potwornie. Drugiego dnia było już lepiej.:)))
 Za to do zaimprowizowanej kuwety (b.duża podstawka pod kwiat) weszły od razu. Najpierw wąchały, próbowały jeść piasek, ale szybko pokumały do czego służy;) cudowne, grzeczne kociaki!

A potem na sofę spaaaać....

 

kociaki miały nieciekawe oczka, ale przy mojej futrzastej brygadzie kocia apteczka to coś normalnego w domu.
Były bardzo, ale to bardzo ufne i lgnęły do ludzi. Drugiego dnia wieczorem udało się znaleźć dla nich domek.
Obaj pojechali do rodzinki, w której na pewno będzie im dobrze. Na pożegnanie dostały wyprawkę i drapaczek, z którego moje hrabiostwo nie korzysta:)

i oby ten drań co je wyrzucił.... ech, szkoda słów

dzień za dniem...

Czas mija... dzień za dniem... a każdy jakiś szary i smutny. Nigdy bym nie pomyślała, że brak Rodziców sprawi, że poczuję się aż tak opuszczona i bezradna. Jak dziecko, choć bardzo już dorosłe.
Nie mam już domu rodzinnego! Patrzę z przerażeniem w przyszłość... Wkrótce nadejdą święta, ludzie będą się cieszyć z rodzinami...
Pamiętam miniony rok, kiedy podczas łamania się opłatkiem zalałam się łzami, tak mi dał w kość ten 2011r.
Czekałam do Sylwestra, aby tylko się skończył. 2012  miał być lepszy! Musiał być lepszy!!!! A jednak....
Chciałabym wyłączyć zdolność myślenia, czasem to się udaje, ale potem jeszcze trudniej uwierzyć, że to nie był tylko koszmarny sen.
Myślę sobie- jakim jestem człowiekiem, skoro nie przeczułam że coś się stanie...że nie było mnie przy Rodzicach gdy umierali...Może to Opatrzność, może moja psychika nie poradziłaby sobie z jeszcze większą traumą? Tymczasem sama dobijam się wyrzutami sumienia. Bo nie zdążyłam, bo mnie nie było... Jestem beznadziejna:( Dlaczego moi rodzice musieli odejść tak nagle? dlaczego nie dostali szansy? Trudno pogodzić sie z tym, że ktoś kilka minut wcześniej jest radosny i zdrowy a po kilku minutach go nie ma...Tylu ludzi dostaje kolejna szansę, zostaja uratowani, a Oni??? Nie zasłużyli sobie? Przecież byli wspaniałymi ludźmi!!!!!
To nieprawda, że czas goi rany, czas tylko ucisza emocje, zaciera wspomnienia. Ból pozostaje! Nie lubię, gdy ktoś mówi, będzie dobrze. Nie wierzę w to. W ogóle weszłam chyba w inny etap żałoby - mam żal do całego świata!
Dokładnie miesiąc po mojej Mamie, pochowaliśmy Marka- mojego kuzyna, 35 lat! Był oczkiem w głowie mojej mamy. Jego tata był jedynym bratem mojej mamy, zginął w wypadku mając zaledwie 27 lat. Wtedy jedyny raz pomyslałam - dobrze, że Mama tego nie doczekała, pękło by jej serce.
Wracając z pogrzebu, rozmawiałam z bratem, że został nam jeszcze kuzyn Krzysztof, bratanek Taty. Mój rocznik, urodzony 11 lipca jak mój tata. Chrześniak Taty,( brat tatusia zmarł w 97r.) Z Krzysiem spędzaliśmy wszystkie święta, ferie i wakacje. Jedyny, z którym możnaby powspominać Babcię, dzieciństwo i ten szczęśliwy czas...
Minęły 2 tygodnie. Telefon. Krzysztof nie żyje! pracował w Anglii i tam umarł. Do dziś nie było pogrzebu, sprowadzenie zwłok to podobno ok 20 tys. a w kraju matka po wylewach, na wózku.
Czy ja śnię jakiś koszmar?
Właściwie to zasypiam i budzę się ze łzami, których nie można powstrzymać.
Wszystkich Świętych było wyjątkowo przykre, nad grobami Babć i Rodziców staliśmy tylko ja i brat. Nikogo więcej. Bo kto skoro rodziny już nie ma?
ech... wylałabym z siebie rzekę lamentu, ale co dadzą słowa? Wszystko i tak siedzi w mojej głowie i mnie dobija każdego dnia.
Jedynie kiedy chcę się wyłączyć, biorę druty i w ten sposób, licząc oczka, nie myślę o tym co złe.
Najpierw zrobiłam sobie szal- czarny na Wszystkich Świętych. spodobał się p. doktor i zamówiła w kolorze ecru. Teraz znalazłszy rudą włóczkę kupiona w ub. roku robię szal i czapkę dla znajomej. Mam nadzieję, że będzie na prezent Gwiazdkowy.
Ale nawet fotek nie zrobiłam, żeby pokazać. może w końcu jakoś się zmobilizuję i wstawię?

Dzień za dniem... i każdy beznadziejny...

pustka...

 R.I.P

wczoraj odprowadziliśmy Mamę na miejsce wiecznego spoczynku...tyle słów kołacze mi się w głowie a jednocześnie słów brak....jest pustka tylko... już nie zadzwoni, nie przytuli, nie pocieszy, nie zrobi gołąbków ani ruskich pierogów... czuję się stara, zmęczona, przerażona... to Ona była wiecznie uśmiechniętą optymistką z dobrym słowem i pomocą dla wszystkich....
 w uszach jeszcze mi brzmi piosenka śpiewana specjalnie dla Niej, na pożegnanie- przed zamknięciem trumny..... LIST DO MATKI .... tyle jeszcze chciałabym Jej powiedzieć.......

Mamo, smutno tu i obco
drzewa inne rosną
i ciszy nikt nie zna tu

Mamo, nie myśl, że się skarżę
żal mi tylko marzeń
dziecięcych dni, moich dni

Widzę znów nasz dom
ciebie mamo w nim
wspominam stary klon
ciemny i wysoki jak dym

Mamo wołam twoje imię
znowu jesteś przy mnie
jak za dawnych lat

Widzę znów nasz dom
ciebie mamo w nim
wspominam stary klon
ciemny i wysoki jak dym

Mamo w sercu cię kołyszę
list do ciebie piszę
ciemny jak ta noc

To nieprawda mamo
jutro wyślę inny list
jest dobrze mamo tak jak miało być
a ty mamo śpij
jeszcze noc dobrze śpij
o mamo

spieszmy się kochać ludzi...

dziś nagle zmarła moja kochana Mama.... tak beznadziejnie...tak pusto

kocham Cię Mamusiu!

http://www.mp3-x.pl/mp3/krzysztof-koniarek-mamo-wroc/w846/8q2mEdKxvGJ/

majowy ogród

 w moim majowym ogrodzie;)

 lilaki

 "coś" złożyło mini jajka

kwitnący powojnik

 

w pobliżu oczka wodnego zaczyna kwitnąć kokoryczka

  

Misza leniwie patrzy na świat;)

Bobek, czyli Morris bardzo zainteresowany gołębią rodzinką na świerku

a na moim drugim blogu można pobrać małe Freebie wyciętą gałązkę bzu i jeden papier
zapraszam tutaj   BlackCat Designs

Ażurowy szal

W lutym pisałam, że wkrótce będzie gotowy szal z Kid Mohair Fonseca. Dużo czasu minęło... najpierw zabrakło mi włóczki na dokończenie, kiedy dokupiłam- okazało się, że inna partia, inna dostawa = inny odcień, wrrrr... Udało się w końcu dzięki niezwykle miłej i dobrej Magdzie (DZIĘKUJĘ!!!), która zgodziła się wymienić swoje zapasy w tym samym odcieniu co mój szal, na moją nową Fonsecę. Tak więc mogłam już kończyć szal ;)
za to pogoda była nieciekawa, nie było nastroju ani słońca na zrobienie fotek, potem szal został wypożyczony na wesele... tak, tak przeszedł chrzest bojowy;)
ale do rzeczy... zużyte 4 motki bordowej Kid Mohair Fonseca (taniutka, delikatna i śliczna)
druty nr 4
szal wykończony falbanką

jest bardzo delikatny, prawdziwa moherowa mgiełka :)))

pozdrawiam