nadzieja pilnie poszukiwana !!!

Nie widzę nawet małego światełka w tunelu rozpaczy. Ciemność widzę wokół... zasypiam się i budzę, ale czy to jestem ja? Własne ciało odmawia posluszeństwa, myśli nie ogarniają codzienności, myśli dobijają. Tak bardzo staram się zająć choćby drobiazgami, które odwrócą uwagę od czarnych myśli... Z nikąd pomocy, tylko dodatkowe stresy. Nie mam sił. Czasem już wydaje mi się, że zrobiłam mały kroczek w górę z tej ogromnej dziury czarnej rozpaczy, ale za chwilę spadam o wiele głębiej... czy to w ogóle możliwe? Nie chcę tak a nie umiem inaczej... Boli każda kolejna minuta. Boli każdy skrawek ciała. Jestem z tym sama...